" I like it when things move fast and intuitively. I find myself making works out of necessity to get closer to an understanding, or to use art-making to dig into a question, into something that's elusive and evasive to me." - Doug Aitken

Holzwarth, H. W. (2013). Art Now! Vol. 4. TASCHEN.

"Artist going to reflect their own culture, their own society, but the language of art is the same all over the world." - Subodh Gupta

Holzwarth, H. W. (2013). Art Now! Vol. 4. TASCHEN.

"Artist going to reflect their own culture, their own society, but the language of art is the same all over the world." - Subodh Gupta

Holzwarth, H. W. (2013). Art Now! Vol. 4. TASCHEN.

Slaapperformance >> EINDHOVEN

Nick CAVE - SOUNDSUITS
Kunstenaar is onderdeel van een les die ik heb gemaakt, maar ook interessant voor AO >> i.v.m. rituelen/etc.

Slow walk >> performance van Anne Teresa de Keersmaeker (choreographer).

Interessant als ritueel? Wat doet vertragen met je waarneming?

Verslaafd aan oneindigheid >> Geschiedenis van het gevaarlijkste idee ooit. Walter Breukers & Jaap Godrie, 2021

Dit waren de enige ogenblikken dat ik aandacht kreeg. Op zulke momenten voelde ik een warme trots. ‘Ja, hier ben ik!’ Riep ik dan. ‘Ik ben er voor jullie, en zal er altijd voor jullie zijn. ‘Hallo, hier ben ik!’ En dan vertelde ik een verhaal om jullie gerust te stellen, om jullie te kalmeren. Begrijp me niet verkeerd. Jullie hadden hier zelf tal van verhalen voor, in mooiere vormen dan ik tegenwoordig zie en beter passend bij leven en dood. Al die verhalen gingen echter over acceptatie, transformatie, verandering, heling, gulheid et cetera. Mijn verhaal was dat van de ontkenning: ‘Maak je geen zorgen, je gaat niet dood, ik ben er voor je.’ Dat verhaal werkte. Ik voelde de ontspanning, de rust, die gek genoeg vaak juist de dood inleidde. Ik hielp met rustig sterven en vond dat een schitterende taak.

Dat waren echter uitzonderingen. Eigenlijk werd ik zelden op zulke momenten toegelaten. Andere gedachten duwden mij weg: ‘Zo is het leven nu eenmaal, Jan. Het is eindig, dus niet zeuren jongen. Maar er komt ook weer een ander, nieuw leven.’ En dan fluisterde ik: ‘en dat gaat altijd zo door, Jan, die cyclus, tot in de eeuwigheid! Jan! Jááháán! Hoor je me? Jullie pikten het niet op, het bleef niet hangen, mijn belofte. Toch wist ik: de dood is voor mij van levensbelang. Daarom had ik een positief gevoel over de dood. Ik wist: hier ligt mijn USP, mijn Unique Selling point, het enige vlak waarop ik jullie iets kon geven dat jullie wilden. En dat is belangrijk, want een onvervulde behoefte is het begin van een innovatief product, en daarmee van een groeimarkt en een bloeiende business. Klinkt het onfatsoenlijk om zo over de dood te praten? Ik vind van wel, maar zo is het gegaan.


Niets!
Mijn gehele puberteit bleek er maar één plek waar het Agile werken succesvol was. Jullie raden het al: rondom de dood. Ik porde met mijn koevoet op die plek in de barst die tussen jullie en de andere levensvormen was ontstaan en begon te wrikken.

Na een tijdje merkte ik dat een bepaalde beweging werkte. Als ik onder één specifieke hoek kracht zette, gaf de barst mee. Het effect bleek maximaal wanneer jullie thuis waren, alleen, zittend of liggend, denkend aan de dood. Dan waren er geen bomen, struiken of vogels om jullie af te leiden, zelfs geen naaste familie. Er was Niets. De gedachte dat na dit leven alles ophoudt er er slechts een Ontstellende Leegte is, een Oneindig Vacuüm, een Absolute Afwezigheid. Dit was eerste vorm ik aannam die werkte.

Met het Niets transformeerde ik de dood. Ik maakte haar zo groot dat ze te verschrikkelijk was om aan te kijken, om over na te denken, om te bespreken. Ik maakte er een taboe van. Het radicale hiervan is voor jullie moeilijk te begrijpen, omdat velen van jullie in Niets geloven, en de dood en leven als harde tegenslagen zijn gaan zien, als zwart en wit. Dood is dan een zwart Niets, maar dat is een gedachte die ik jullie heb aangepraat. Voorheen zagen jullie dood en leven altijd als één.Het waren twee kanten van dezelfde medaille. De rottende boom bruist van leven. Uit het lijk van een walvis bloeien hele ecosystemen op. Tienduizendenden Antarctische planktonkreeftjes groeien van de maag van de blauwe vinvis uit tot een klein blauw vinvissen. Maar het Niets veegde al deze relaties tussen dood en leven van tafel, het ontkende alles. Geen leven, geen dood, maar altijd en overal Niets.


Wat was dat genieten zeg, wat hebben wij er samen een mooi werk van gemaakt, jullie en ik. Met het monotheïsme volgden we altijd de laatste trends in de literatuur, beeldende kunst, mode, theater, muziek en architectuur. Hierdoor zorgden we ervoor dat deze religies zo aantrekkelijk werden, zo geloofwaardig. Ik loop even vooruit op het verhaal, dat moet je me vergeven. Maar moet je nagaan: je woont in een armoedig dorp waar je geen beeldhouwwerk of schilderij tegenkomt, laat staan verfijnde muziek, wierook of high fashion, totdat je een van die perfect gedesignde gebedsruimtes binnenstapt. Gessamtkunstwerken avant la lettre. Natuurlijk spreekt dat aan! Natuurlijk wil je daarbij horen! Of liever: er was een tijd dat je daarbij wilde horen. Want wat is het niveau sindsdien blijven steken, zeg.


‘Zo hoorde ik mezelf op een goed moment zeggen: ‘iedereen is bang voor het Niets, zo is dat nu eenmaal. Maar wat niet iedereen weet, is dat er ook een andere plek is, de tegenhanger van het Niets, waar jouw leven oneindig doorgaat.’ Bam, dat was ‘m! Een andere plek. Toen ik deze plek schetsmatig begon uit te werken, voelde ik een diepe zucht van verlichting door het publiek gaan. Dit was de uitweg, een plek van mogelijkheden. ‘Deze plek kent geen einde,’ zei ik. ‘Het is als een verborgen ruimte achter de schermen van deze wereld. De dood is slechts het moment dat je door het gevlochten decor van dit leven heen breekt, op weg naar daar.’ Best goed gevonden toch, deze zinnen? Ik was er in ieder geval tevreden mee, al zouden jullie dit fraaier formuleren.

Ik porde verder met de koevoet zodat de barst een scheur werd, waardoor ik met mijn handen naar binnen kon. Ik moest scheur direct fixeren, zodat ze niet zou sluiten. De nieuwe plek moest tastbaarder worden. Het moest een naam krijgen, want een naam zorgt voor geloof. Dus probeerde ik:’En die oneindige plek heet het Hier-na-maals. Hiernamaalss. Hiernamaals! Dat was een voltreffer. Later bleken ook andere namen te werken: Kun, Ganzir, Shangdi, Hemel, Paradijs, Nirwana, Djanna et cetera. Vanaf dat moment kwam er vaart in.

‘In het Hiernamaals zul je verder leven, als je luistert naar wat ik zeg.’ Oei, ik schrok van mijn eigen woorden. Dit was namelijk een nare vondst, om meteen wat entreegeld te vragen. Ik ging verder. ‘Niet alleen zul je daar voortleven, in het Hiernamaals, je zult er ook je familie weer ontmoeten, je vader en moeder, opa en oma, precies zoals je ze herinnert. Tenminste, als ook zij luisteren naar wat ik zeg.’ Dat was gewoon een smerige streek, om meteen jullie geliefden in het spel te betrekken. Ik beloofde jullie het eeuwige leven, maar alleen als jullie allemaal naar mij zouden luisteren. Zo zorgde ik ervoor dat jullie elkaar gingen overtuigen van mijn verhaal, want jullie wilden je goede vriend of oom straks natuurlijk graag terugzien. Een virale marketingscampagne. Ik improviseerde verder en merkte een dynamiek die later steeds terug zou keren. Tegenover de ene vorm van Oneindigheid plaats je makkelijk een tegengestelde. Het is zelfs nodig, voor de balans. Zo maakte ik van één Hiernamaals twee Hiernamaals, een Hemel en een Hel, al noemde ik ze toen nog niet zo. ‘Nee, er zijn niet enkel eeuwige rietvelden, er is ook een meer van vuur dat je voor eeuwig derdegraads brandwonden bezorgt. Daar wil je niet terechtkomen. Doe daarom wat ik zeg, of je brandt eeuwig.’ Ik radicaliseerde behoorlijk snel, zoals jullie merken, dat is wat teveel aandacht blijkbaar doet. Tegelijkertijd begon ik ook rituelen te suggereren om het geheel wat meer allure te geven. ‘Balsem de doden, wikkel ze met geoliede doeken in. Stop er wat fruit bij en geef ze spullen mee voor de rijs naar het Hiernamaals. Je wilt toch zeer niet dat ze met lege handen aankomen?’ Het verhaal begon zich langzaamaan te verspreiden.

Inspirerende kunstenaar die we bezochten in Rotterdam

Kunstenaar van de offcourse 'The performing selve.'

Jessie Tam, Graduate from Frank Mohr Institute:Born in (Hong Kong, 1993), Jessie Tam always falls into the hole of human feelings. Listening to the unheard voice of unwanted materials, she looks for relationships which do not live out in a conventional social pattern. With a montage of misplaced rhythm and improvisation, she invites the audience into the encounter of intimacy and embraces society uneasiness in latent immanence. Her work is a game of vulnerability, wherein everything is carefree, humorous, child-like, low-brow, easy-to-make, and not meant to last. Living with what we have lost and compromised, she negotiates the world on a day-to-day basis for self-revelation.




Jessie is graduated from Frank Mohr Institute (MFA in Painting) in 2021 and received a BA in Fine Art from the Chinese University of Hong Kong in 2018. Ranging from drawings, paintings, sculpture, video, and performance, her practice fills up the gaps of human's vulnerability and life's realities. Her work and performance has been shown in Spreadzinefest, Het Resort, Groningen (2021); Kunstpodium T, Tilburg (2021); Landescape 1823, Hong Kong (2020), Bierumer School, Bierum (2020) ; Blindspot Gallery, Hong Kong (2018) and Kunstraum Gallery of ZHdK, Zurich (2017). Tam was awarded the Lucht Stipend (2021) and Culture Corner Art Academy Fine Art Award (2017) and published the first issue of the magazine Struggling Artist. She is a founding member of Struggling Art Space. Bron: Offcourse hand-out